Öyle kocaman bir yere çiziyorsa insan, zannediyor ki çizdiği şeyin aynı zamanda içinde... Sonra bir bakıyorsun kaybolmuşsun zamanın içinde...
Daha mı fazla kaybolmaya ihtiyacı oluyor insanın büyüdükçe ne?
Ben de çizdikçe çiziyor, boyadıkça boyuyorum duvarları işte böyle.Kaybolmak ya niyet, bambaşka yerlerde bambaşka şeylere dönüşmüş yakalayıveriyorum kendimi en sonunda...
:)) demin cepten bakınca görememişiim,,,,Çook çook güzel bi fikir,özellikle ağaçlara bayıldım duvar kağıdından daha estetik,daha anlam yüklü ve sıcak....Bizde mi bir köşeye ağaç çiziktirsek bebelerimle acaba???Ama insanlık için küçük,Büş için büyük bir prensip yıkımı olur :))) Ben çizdiğimi ertesi gün Cif le silmeye kalkarım kii :)) Heleki kağıt kaleme dokunmayı bırakalı cin Ali bile çizemediğimi düşünürsek...Bizim duvar olsa olsa Elm Sokağı kabusu olur!!!!hihihihihihihiiihihi:)
YanıtlaSilAh güzel arkadaşım benim..Bu gün aynı şeyleri söyledik biliyor musun...çok daha gerçekçi...dinamik...yaşayan bişey resim..hele ki küçüğünün odasında düşünsene...bence eline almadan bilemezsin o fırçayı...bi dene derim ben.Böylesine güzelken için,dışın,senden kim bilir neler dökülür...Hoş geldin,her yeni yerime,herşeyime koşup geldiğin gibi...seviyorum seni :)
YanıtlaSil